Column: Stars, Stripes en scheldkanonnen
Er is weer een Ryder Cup geweest. En dus zagen we weer wat Amerikanen écht zijn: luidruchtige vlaggen met een alcoholprobleem. Wat een volk. Het enige land ter wereld waar ze patriotisme uitdrukken door “U-S-A!” te schreeuwen tot de bomen uit schaamte omvallen. Amerikanen beschouwen schreeuwen als argumentatie, volume als intelligentie, en bierconsumptie als een vorm van nationale trots.
Tijdens de Ryder Cup leek de golfbaan op een kruising tussen een rode-nek rally en een Black Friday in de hel. Mannen in stars-and-stripes-shorts die hun longen uit hun lijf brulden alsof ze net Osama opnieuw hadden gevonden — dit keer in de bunker van hole 9. Een sport die ooit draaide om etiquette en stilte is veranderd in een karaoke voor hersenloze patriotten met bierhelm en nekvet.
De gemiddelde Amerikaanse supporter lijkt genetisch allergisch voor nuance. “Respect the game”? Respect is daar iets wat ze op de menukaart van McDonald’s zouden zetten, tussen de friet en de valse bescheidenheid. Ze vieren elk succes alsof ze D-Day persoonlijk hebben heroverd en ze zoeken voor elk verlies meteen een complot. Het is een natie die nog altijd denkt dat “Europe” één land is en dat Schotland een stad in Texas is.
Die golfspelers zelf doen vrolijk mee. Gebronsd, gebleekt en met meer sponsordeals dan hersencellen. Ze staan op de green met een blik van “Ik ben de uitvinder van de bal.” En zodra ze missen, kijken ze alsof het klimaatverdrag persoonlijk hun putt heeft gesaboteerd.
De arrogantie druipt er vanaf als mayo van een Big Mac.
Ik zag een fan met een cape in de Amerikaanse vlag — altijd een goed teken dat iemand zijn IQ ergens onderweg in de tailgating verloren is. Hij stond te schreeuwen naar een Europese speler dat hij “communist scum” was. Tijdens een golftoernooi. Je verzint het niet. Amerikanen kunnen geen stilte verdragen — ze vullen elk vacuüm met lawaai, vet en domheid.
En het mooiste? Ze verliezen. Natuurlijk verliezen ze. Want fatsoen wint altijd van volume. Terwijl Europa z’n ballen met klasse in de hole laat verdwijnen, staan de Amerikanen nog te discussiëren over wie de bal “gestolen” heeft. Golf als spiegel van een land dat zijn zelfbeheersing allang heeft ingeruild voor fastfood-vrijheid en toeter-patriottisme.
De Ryder Cup was geen sportevenement. Het was een documentaire over beschaving in verval. Een openluchtmuseum van arrogantie met bier en Bluetooth-speakers.
En eerlijk? Ik gun ze hun verliezen. Want zolang ze “U-S-A!” blijven brullen bij elk foutje, hoeven wij niets te doen. We slaan rustig af, met stilte, stijl en ironie. En kijken hoe Amerika zichzelf — weer eens — keihard voorbij swingt
Want Amerikanen kunnen veel: een maanlanding faken, fastfood uitvinden, zichzelf opblazen met patriottisme. Maar golf met fatsoen spelen? Daar slaan ze elke keer weer de plank, of de green, volledig mis.
