MEGA – Make Europe Great Again
We hebben liggen snurken. Niet zomaar even dutten. Nee, een collectieve winterslaap van een halve eeuw. Terwijl de wereld om ons heen wakker werd, lag Europa in z’n bed van subsidie en zelfgenoegzaamheid zachtjes te mompelen: “Iemand anders regelt het wel.”
We lieten Amerika onze veiligheid bewaken en China onze spullen maken. We produceerden nog één ding zelf: bureaucratie. En daar zijn we goed in. Als er ooit een oorlog uitbreekt, verdedigen we ons niet met tanks, maar met commissieverslagen.
Amerika zegt: “Koop wapens.” Wij zeggen: “We gaan er een werkgroep over vormen.” China zegt: “We maken batterijen.” Wij zeggen: “We schrijven een whitepaper over ethisch mijnbouwbeleid.” We zijn een continent dat zelfs van rampen een overlegpunt maakt.
We lachen om Trump met z’n MAGA-petje, maar ondertussen hangen we als verslaafden aan de Amerikaanse defensienaald. Elke keer dat er een dreiging opdoemt, bellen we naar Washington: “Kunnen jullie ons even redden?” En als ze vragen of we misschien zelf wat willen bijdragen, piepen we over defensiebudgetten die te hoog zijn. We zijn te druk bezig met duurzaamheid om nog duurzaam te kunnen overleven.
China heeft intussen heel ons industriële vermogen leeggezogen met dezelfde gratie waarmee een robotstofzuiger een kruimel opslokt. Onze fabrieken verhuisden oostwaarts “want daar is het goedkoper.” Nu klagen we dat we afhankelijk zijn. Alsof een man die zijn huis verkoopt, verbaasd is dat hij in de regen slaapt.
Europa, de bakermat van wetenschap, filosofie en kunst, is gedegradeerd tot een continent van vergaderingen, richtlijnen en waarschuwingen. We produceren geen staal meer, alleen nog slogans. Onze leiders spreken niet, ze formuleren kaders. We zijn zo bang om iemand tegen het hoofd te stoten, dat we onszelf knock-out hebben geaaid. We hebben meer beleid dan ballen. Meer procedures dan principes. En meer ambtenaren dan ambitie.
Maar het kan anders. Het moet anders. Geen MAGA, maar MEGA. Make Europe Great Again.
En niet met nog meer beleidstaal of duurzame herstartfondsen, maar met lef. Met vuile handen, harde keuzes en een helder besef dat vrijheid niet in spreadsheets te vangen is. We moeten onze eigen chips maken, onze eigen wapens, onze eigen toekomst. Niet wachten op Amerika, niet buigen voor China, maar gewoon doen wat we eeuwenlang het beste konden: leiden.
Dat betekent dat Duitsland weer moet produceren, Frankrijk weer moet vechten, Italië weer moet durven dromen, en Nederland… ja, Nederland moet ophouden met denken dat innovatie een podcast is.
We moeten weer trots durven zijn op Europa. Niet als museum, maar als macht. Als continent dat z’n eigen broek ophoudt en z’n eigen grenzen bewaakt. Een continent dat niet langer vraagt of het mag meedoen, maar bepaalt wat er speelt.
Dus hup, Brussel, wakker worden. Gooi die vergaderagenda’s in de prullenbak, trek je stropdas recht en pak een hamer. Want als we niet snel van MAGA naar MEGA gaan, dan worden we geen grootmacht meer. Dan worden we een openluchtmuseum met goede wifi.
