Column: Het laatste bastion van nuchterheid
Er zijn van die weken waarin je het nieuws leest en denkt: was ik maar analfabeet. Of op z’n minst gezegend met een selectieve blindheid voor de journalistieke diarree die men tegenwoordig voor verslaggeving laat doorgaan. Afgelopen week was zo’n week.
Aanleiding: een explosie bij een tankstation in Rome. Doden. Chaos. Nieuws, zou je zeggen. Wat doet De Telegraaf? Die trekt haar galajurk van sensatieporno aan en begint aan een literaire kladderadatsch waarbij zelfs de plaatselijke bloemist een bijrol krijgt.
Wat. Een. Ruk. Artikel.
We worden meegenomen naar een buurtbewoner die ‘een harde knal’ hoorde. Vervolgens komt er een oudere dame aan het woord die ‘trilde van schrik’. Daarna: een lokale visboer die zijn calamari moest laten aanbranden vanwege de rook. En alsof dat nog niet genoeg emotionele treiterporno is, komen we ook nog te weten dat Premier van Italië Meloni “diep geschokt” is. De burgemeester van Rome voert overleg met haar. Dat zal dan wel over die verbrande calamari gaan want eten is heilig voor de Romeinen. En uiteraard komt ook de paus opdraven in de vorm van een X-post (de tweet die zich schaamt voor wat hij geworden is), waarin hij bidt voor vrede. Alsof Onze Lieve Heer überhaupt nog zijn notificaties aan heeft staan.
En ergens tussen de dramatische citaten, zompige zinsconstructies en de halfbakken Romeinse soap, zit je daar als lezer. Bedolven onder een lawine van irrelevante rotzooi, gesmoord in emo-vla. Je wilt gewoon weten wat er gebeurd is, maar je moet je eerst door een soort tekstuele modderstroom heen worstelen. Iedere alinea voelt als een aanval op je intelligentie. En na 850 woorden denk je: wat heb ik eigenlijk geleerd? Behalve dat journalisten tegenwoordig allemaal willen meedingen naar de Libris Literatuurprijs, en denken dat ze een kruising te zijn tussen Charles Dickens en Yvonne Coldeweijer.
Serieus, wie heeft ooit bedacht dat journalistiek tegenwoordig storytelling moet zijn? Ooit was een verslag: wie, wat, waar, wanneer, waarom. Nu is het: hoe voelt de buurvrouw zich erbij, heeft de lokale bakker zijn deeg nog wel kunnen laten rijzen, en hoeveel likes heeft de paus gekregen voor zijn digitale zegen? De journalistiek is verworden tot een soort woordensalafisme: alles moet meer, groter, voelbaarder. We zijn collectief verslaafd aan de sensatieheroïneshot, en de media blijven maar spuiten. Tot we alleen nog maar reageren op huilende kinderen, brandende kebabzaken en de paus die bidt. Want als er geen emotie in zit, is het blijkbaar niet meer belangrijk.
En dus deed ik wat iedere verstandige 49-er doet: ik zapte naar Teletekst. Pagina 118. Een digitaal abattoir waar al het overbodige genadeloos wordt geslacht. Tien zinnen. Eén scherm. Explosie. Tankstation. Rome. Twee doden. Oorzaak onbekend. Onderzoek loopt. En verdomd, ineens had ik het wél begrepen. In 10 zinnen, en 10 seconden. Heerlijk. Teletekst is het laatste bastion van nuchterheid in een wereld die verzuipt in tranentrekkerij. Een plek waar het nieuws nog gewoon nieuws mag zijn. Geen opsmuk, geen sfeerimpressies, geen emo-erotiek met gillende nonna’s op het plein. Gewoon: dit gebeurde. Punt. Als nuchterheid een religie is, dan is Teletekst de laatste tempel. Als de Paus dat leest, mag hij van mij gerust een tweet sturen. En ik? Ik bid voortaan bij pagina 118.
