Geloof, hoop en wanbeleid

Het was weer verkiezingstijd in Nederland. De sinds kort jaarlijkse traditie waarbij iedereen ineens politicus wordt. En de rest van het land doet alsof ze weten wat “de kiezer” wil. Terwijl de meeste mensen het verschil niet weten tussen de VVD, NSC en ADHD.

We discussiëren, we duiden. We leven ons uit in de sociale media speeltuin.  En we geloven weer even dat die rode stift in het stemhokje een toverstaf is, waarmee je de wereld kunt veranderen. Om de dag erna apathisch aan te sluiten in de file op de A4 met de gedachte “8 uurtjes, volhouden, daarna kan ik mezelf weer zijn”.

En dan verschijnt, tussen alle analyses door, het Reformatorisch Dagblad met de boodschap dat “christenen zich niet meer prettig voelen in dit land.” Met daarbij een wel erg suggestieve foto van Rob Jetten met zijn partner. Gebeurt dit echt? In Nederland? Het land met meer kerken dan bushaltes, waar religie in het onderwijs nog steeds een vak is, waar de helft van de politiek denkt dat de Bijbel een beleidsnota is. en waar de EO elk jaar weer vrolijk mag uitzenden dat we “samen op weg” zijn?

Blijkbaar is het zwaar, christen zijn anno 2025. De wereld is zondig, de regenboog hangt te vaak in de lucht, en de zondagsrust is voorgoed verloren gegaan toen, eerst gedeeltelijk in 1996 en daarna volledig in 2013, door toedoen van de VVD en D66 Albert Heijn ook op zondag op de kleintjes mocht gaan letten.

En daar zit precies het probleem: geloof is prima, zolang je het thuis doet. Net als zingen onder de douche, of jezelf even goed knijpen voor het slapen. Maar zodra je het meeneemt de politiek in, wordt het gevaarlijk.

We zijn geloof gaan verwarren met beleid. Geloof hoort niet thuis in de politiek, net zomin als politiek thuis hoort op de kansel. Want geloof gaat over hoop, liefde, en een beetje zelfbedrog. Politiek gaat over macht, geld en heel veel zelfbedrog. En als je die twee bij elkaar gooit, dan krijg je een cocktail van heilige overtuiging en wantrouwen, en niemand weet meer wie de Bob is. Geloof is het tegenovergestelde van beleid: het is iets doen zonder bewijs, zonder logica, en met een hele hoop schuldgevoel.

Iedereen heeft tegenwoordig z’n eigen waarheid, z’n eigen moraal, z’n eigen geloof. Dat mag allemaal, zolang je het niet verplicht stelt aan de rest. Maar zodra partijen beginnen te roepen dat ze namens “de christelijke waarden” spreken, dan weet je: daar komt weer een wetsvoorstel dat iemand anders ongelukkig gaat maken.

We hebben partijen die roepen dat ze Nederland terug willen geven aan de “echte Nederlander”, wie of wat dat ook mag zijn. We hebben partijen die vinden dat God een plek aan tafel verdient. En we hebben partijen die meer draaien dan een waxinelichtje in een windvlaag, en die hun ziel aan de duivel zouden verkopen, als die maar een goed verkiezingsfilmpje monteert.”

Dus laten we één ding afspreken: geloof lekker in wat je wilt. In God, in Allah, jezelf, of in een eerlijke belastingdienst. Het maakt mij niet uit. Maar laat de overheid gewoon bij de feiten blijven. Want dat geloof ik nog wél: dat het land beter wordt van mensen die nadenken en verbinden, in plaats van navertellen en polariseren.

Maar goed, ik geloof ook elk jaar dat ik weer meer ga sporten.