Column: De straatoorlog van de randdebielen

Nou, het is weer raak hoor. Beverwijk tegen Heemskerk. Twee dorpen waar je normaal gesproken alleen langs rijdt omdat je verkeerd bent afgeslagen bij de A9, zijn ineens het decor van een burgeroorlog met de intellectuele diepgang van een kleuterklas op energydrink. Scholen dicht, voetbalclubs huren beveiligers in, ouders in paniek. Waarom? Omdat een paar opgefokte pubers met het IQ van een afgedankte snackbarfrikandel het nodig vinden om elkaar de hersens in te slaan.

En wat doen wij als samenleving? We sluiten de scholen. De scholen! Ja joh, lekker aanpakken. De boodschap is duidelijk: wie herrie trapt, krijgt vrij van wiskunde. Dat is geen straf, dat is een prijs. Als ik dat op mijn vijftiende had geweten, had ik ook elke dag een knokpartij georganiseerd. Dan was mijn eindexamen gewoon een weekje vechten in de dorpsstraat geweest.

Maar we hebben de politie, toch? Nou, die staat erbij als een stel parkeerwachters met een slappe darm. “We houden de boel in de gaten.” Houden de boel in de gaten? Serieus? Mijn oma hield de boel beter in de gaten vanuit haar voortuin toen de buurman weer dronken thuiskwam. Dit is geen in-de-gaten-houden. Dit is lafheid. Dit is de angst om het tuig eens écht aan te pakken. Want ja, stel je voor dat er een filmpje op TikTok komt waar een agent een schop teruggeeft. Dan hebben we weer Kamervragen. Oooooooh,

Ondertussen zitten honderden normale kinderen thuis. Omdat een stel snotapen met te veel testosteron en te weinig opvoeding denkt dat de straat van hen is. En dat gaat al járen zo. Jaren! Waar waren de ouders al die tijd? Oh wacht, die stonden waarschijnlijk op het schoolplein te roepen dat hun lieve zoon nooit iets verkeerd doet. Nou mevrouw, uw zoon is geen lieverd, het is een wandelende tyfusklap in een trainingspak.

Weet je wat? Pak ze allemaal op. En dan niet een beetje boetepapiertjes uitdelen of een taakstrafje “vegen in de speeltuin”. Nee, gewoon wekenlang de cel in. En de ouders die dit hebben laten gebeuren? Aftrekken van hun kinderbijslag, ontzeggen van het ouderlijk gezag wat ze toch al niet meer hadden, Netflix abonnement intrekken, en een levenslang verbod op nog een keer voortplanten. Het klinkt hard, maar hoe hard wil je het hebben? Kinderen die een hele regio terroriseren, dat heet geen puberale vete meer. Dat heet falen. Van de jeugd. Van de ouders. Van de politie. En eigenlijk van ons allemaal.

We leven in een softe en laffe maatschappij. Een land waar je tegenwoordig sneller een boete krijgt voor foutparkeren dan voor het breken van iemands kaak. Waar politieauto’s alleen nog rondjes rijden met de ramen dicht omdat ze bang zijn om vieze woorden te horen. Waar burgemeesters zeggen: “Ja, het is vervelend, maar we moeten in gesprek blijven.” In gesprek?! Met wie?! Met een stelletje hooligans die al drie jaar niet eens een zin zonder scheldwoorden kunnen afmaken?

Nee, er is maar één oplossing. Niet lullen maar poetsen. Geen scholen sluiten, maar koppen tellen. Gewoon: tuig oppakken, klap erop, cel in. Klaar. Geen debatten, geen gezeik, geen onderzoekscommissies. Gewoon handhaven. Maar ja, dat durven we niet meer in dit land. Want straks is iemand beledigd.

Nou, ik ben óók beledigd. Beledigd dat mijn land zich door een stel randdebielen laat gijzelen.