Bejaardenheisa, een koeiekont en twee roodborstjes

Badend in het zweet werd ik wakker. De klok gaf half 3 aan. In de nacht welteverstaan. Ik ging rechtop zitten en begon me te realiseren wat ik zojuist gedroomd had.

Ik had een kamer in een bejaardentehuis. Kennelijk had de overheid inmiddels besloten om dat weer in te voeren. Onder het motto “zwalkend is regeren nog veel leuker”. Ik liep de gang op naar de eetzaal en schrok van de enorme bende die ik daar aantrof.

Een gelige witblonde mijnheer was doorlopend aam het roepen dat hij alles het beste kon, wist, deed, kende, en ga zo maar door. Hij richtte zich met zijn geschreeuw met name op een kale mijnheer met een berevel over zijn verschrompelde schouders. Niet zo ver naast hem stond een omaatje. Je kon goed zien dat ze vroeger een knappe meid geweest was. De gelige witblonde mijnheer vroeg krampachtig om haar aandacht maar zij perste er met moeite een herinnering aan een glimlach uit. De andere oudjes negeerden dit drietal en dachten er, kennelijk, het hunne van.

In de hoek van de eetzaal was een groepje bejaarden bezig met allerlei seksuele handelingen terwijl anderen fikkie staken en weer anderen dat fikkie dan uit plasten. Iemand fluisterde in mijn oor dat het vroeger boa’s waren geweest maar ik kon niet voorstellen dat slangen veranderen in mensen.

Verder zat iedereen netjes op een stoel aan een tafel maar ze waren uitgemergeld, vies en sloegen met vorken, messen en lepels op de tafel terwijl sommigen “wij willen eten” scandeerden, en anderen er “wij willen douchen” van maakten.

Ik sprak een jongere man aan wiens outfit duidelijk maakte dat hij voor het bejaardentehuis werkte. Ik stelde me voor. Hij zei dat hij “Andre Jr.” heette. Zijn uitgestoken hand was vies, met slijm en wat bloed. Net alsof hij vlak daarvoor met zijn arm in een koeiekont gezeten had. Ik vroeg hem wanneer het eten kwam. Hij zei dat dat eraan kwam maar iets in mij zei dat dit een verzinsel was van iemand die zijn leven lang gelogen heeft dat ie toch eeeeeecht niet vreemdgegaan is met weer een nieuw liefje. Verder leek er geen personeel te zijn, en Andre Jr. bekeek het alsof het iedereen zijn laatste dag leefde. Daarna zou alles opgelost zijn.

Ik ging terug naar mijn kamer en de telefoon ging. Ik nam op en had mijn dochter aan de lijn die vertelde dat ze het niet ging redden om langs te komen. Ze moest weer overwerken, zat inmiddels deze week al op de 70 uur, en ze trok het niet meer. Ik vertelde haar dat ik het jammer vond maar dat de maatschappij verder moest, dat zij een zware last op haar schouders droeg en dat ik trots op haar was.

We hingen op en ik kreeg een video-oproep van mijn zoon. Ook hij redde het niet om langs te komen. Hij moest naar het stadhuis voor een vergadering van de N.O.P. (Nooit Oud Partij). Onderwerp: we kunnen de zorgdruk niet meer aan als inmiddels 70% niet meer werkt, en hoe kunnen we daar wat aan doen? Ik gaf hem een tip: beschouw mensen van boven de 60 niet als oudjes die niks meer kunnen. Beschouw ze niet als een probleem. Maar gebruik alle levenservaring, wijsheid en energie die ze hebben, en gun ze tegelijkertijd de lol om zo lang mogelijk actief deel te nemen aan de maatschappij. Het kan aan mij liggen maar in “power to the people” wordt met geen woord over leeftijd gerept. Hij snapte het, en ging kijken wat hij eraan kon doen.

Ik ging op bed liggen en staarde naar het plafond. Paniek maakte zich meester van me. Wat nou als ik hier niet weg kom anders dan in een kist? Waar gaat de wereld heen? Hoe moet dat verder, als de vergrijzing alleen maar toeneemt maar de samenleving blijft hangen in oud denken over leeftijd? En het stomme is dat die hele generatie het zelf veroorzaakt heeft door ons als “oud en das war einmal” in een bejaardentehuis weg te stoppen. Hoe bedoel je: weggooien van potentieel?!

En toen werd ik wakker.

Ik kon niet meer slapen. Ik heb koffie gezet en ben achter de laptop gaan zitten. Ik heb de teksten van de vacatures voor mijn bedrijf onder de loep genomen en aangepast, zodat duidelijk werd dat ook vijftig-plussers en zestig-plussers welkom zijn. Sterker nog: ik heb een nieuwe vacature geschreven voor mensen van 70 jaar en ouder die hun steentje willen bijdragen.

Daarna sloeg ik digitaal de krant open en begon te lezen over het probleem dat er te weinig ouderenwoningen gebouwd worden. Ouderen worden gedwongen om in hun eigen huis te blijven zitten. En minister Agema wil de bejaardentehuizen weer nieuw leven inblazen. Ik keek uit het raam de tuin in en zag twee roodborstjes en een konijn. Ze bouwen maar een eind weg maar ik blijf zitten waar ik zit want ik zit er prima!

Was getekend: Pieter A. Kerstens