Column: Koi karpers en het vieren van je zegeningen

Zo maar een artikel in de Volkskrant van afgelopen vrijdag. De kop? “Personeelstekort neemt af maar blijft voor veel werkgevers hoofdpijndossier” Er zijn minder vacatures en ondernemers zijn steeds creatiever, aldus dit artikel, in het werven en behouden van medewerkers. Of besluiten simpelweg om het met minder medewerkers te doen. Dan heb je, logisch, ook geen vacatures (meer).

Het bieden van aantrekkelijke arbeidsvoorwaarden is waar de meeste werkgevers op inzetten. Andere ondernemers en managers investeren in automatisering. Maar helaas blijkt dat de arbeidsproductiviteit in de dienstensector al jaren daalt. Leuk bedacht maar de realiteit is dus weerbarstig. Ook wordt het inzetten van meer buitenlandse arbeidskrachten gezien als een wapen om het tekort aan passende arbeidskrachten te lijf te gaan.

Ik mis een invalshoek. En het feit dat ik ‘m mis geeft aan hoe vast Nederlandse werkgevers in hun denken zitten. Kennelijk denkt niemand aan de zowel nominaal als procentueel sterk groeiende groep mensen boven de 65 jaar. De verwachting van het CBS is dat in 2030 het aantal 65-plussers het aantal jongeren (20-minners) zal overtreffen met bijna een half miljoen. Een gemiste kans!

Een vriend van me is 72. Mooi huis in het bos, appartement in Spanje, en genieten van het leven. Ook door gemiddeld 2 dagen per week een audit te doen. In zijn geval een technische audit, gericht op olie- en gasinstallaties. Hij heeft 50 jaar gewerkt in die wereld, kent het spel van haver tot gort, en vindt het heerlijk om die kennis in te blijven zetten. Soms een maand niet, als hij met zijn vrouw in Spanje zit. En soms twee weken achter elkaar wel. Hij wil het niet opgeven. En de opdrachtgevers zijn maar al te blij met de expertise van deze nestor.

Een andere vriend van me heeft zijn bedrijf verkocht en is met pensioen gegaan. Dat ging een half jaar “best aardig”. Flink wat gereisd met zijn vrouw, iedere dag wat werken aan de fysiek, en genoeg tijd voor zijn hobby: koi karpers. Maar het begon te knagen. Hij miste iets. Een doel, nuttig bezig zijn, zijn ervaring delen. Lang verhaal kort: inmiddels helpt hij 2 dagen per week een jonge ondernemer in de voedingsindustrie, daar waar zijn jarenlange ervaring en opgebouwde netwerk ligt, om nieuwe markten te betreden, deuren te open, gesprekken aan te gaan. Hij is blij, krijgt er energie van, en zijn vrouw vindt 2 dagen per week alleen thuis zijn … zeker geen probleem.

Twee voorbeelden van mensen die pensioen slechts een woord vinden dat verzonnen is om een potje op te bouwen en op enig moment uit te keren. Maar zeker geen woord dat bepaalt of zij wel of niet werken. Want wie werkt doet dat ie leuk vindt, is een gezegend mens. Waarom die zegening opgeven?

Dus dames en heren werkgevers, kijk eens verder dan dat getal van 67. Kijk een naar het potentieel aan ervaren arbeidskrachten. Mensen die lekker aan de slag willen blijven. Niet meer fulltime, da’s waar. Maar tegenwoordig begint een 23-jarige in zijn eerste job interview ook al te vragen wat de mogelijkheden zijn van parttime werken. Je zou ze een schop onder de kont willen geven!

Mensen met levens- en werkervaring. Niet meer gericht op carrière maken door zich omhoog te likken, naar beneden te trappen en wat dies meer zei. Gewoon goed werk leveren, en daar een kick van krijgen. Dat is wat ze willen. Gebruik ze, en gun het ze. Want tot stof keren wij allen weder, zei de pater stichtelijk, maar laat mij alsjeblieft zo laat mogelijk jong doodgaan!

Was getekend: Pieter A. Kerstens