Een jaar of zeven moet ik geweest zijn toen ik voor de eerste keer een DJ wilde zijn/worden. Mijn ome Aad was piraat. Radio Black Mollie was zijn station. In een vervallen schuurtje aan het huis had hij zijn radiostation. Peukie, biertje en knallen dat hij deed.
Heel soms waren er ook gast DJ’s die dan via de achtertuin de schuur van mijn ome Aad inkropen om vervolgens urenlang radio te maken.

Schitterend vond ik het! Het mooiste was nog dat het radiostation van mijn ome Aad alle nieuwste singles kocht die ik dan weer kon tapen op een cassettebandje. Helemaal de bink was ik natuurlijk.
Het waren uiteraard nog echte draaitafels waarmee de plaatjes werden op en afgezet. Mooie sport was om te zien. Eens in de zoveel tijd vielen er wat mensen binnen die de zenders uit de lucht wilde halen. Ik weet nog dat mijn neef en ik de opdracht hadden dat wanneer dit het geval was, ome Aad de zender over de sloot op het grasveld zou gooien en wij hem dan verder moesten verstoppen.
Uiteindelijk stopte radio Black Mollie vanwege een te kort aan DJ’s en gelden. Het werd een dure hobby voor mijn ome Aad en hij trok de stekker er uit.

Jaren later kwam ik pas weer met radio maken in aanraking. Exact 17 jaar oud was ik net de winnaar van Moppentoppers geworden. Een televisieprogramma uit de begin jaren 90 waarbij men opzoek ging naar komisch talent. In die tijd had ik dat talent dus nog blijkbaar!
Al snel volgde er tal van optredens en interviews. Zo ook bij de radio. Alsof de tijd had stilgestaan was mijn gevoel bij een eerste aanblik van die grote mengtafels, draaitafels en microfoons. Iets minder vochtig dan in het schuurtje van mijn ome Aad, maar verder zoveel parallellen.
Dat is wat ik ooit wilde doen; DJ zijn bij de radio.

Zoveel jaar later was het Edwin Evers die mij in vervoering bracht met zijn manier van radio maken. Helemaal omdat ik toen der tijd werkte in een discotheek in Den Haag. Als glazenhaler was ik de gehele avond druk in de weer en keek ik af en toe omhoog naar de DJ Booth. Wat een held was dat zeg die man. Die man was Rick Romijn van de ochtendshow van Edwin Evers. Een sidekick die werkelijk alles durfde te zeggen. Die een mening had en bovenal heel veel humor. Dat was nog mooier dan DJ zijn bedacht ik mij. Dat is wat ik ooit nog een keer wil; Sidekick zijn bij de radio!

Het kwam er nooit van. Sterker, ik kwam nog niet in de buurt. Of ik had te veel andere dingen te doen, of er was geen plek, of ik had geen demo om te kunnen laten horen, kortom; Sidekick worden was niet makkelijk. Eigenlijk had ik die wens dan ook laten waaien toen de wens alsnog in vervulling ging!

Jo Baja Radio belt, zo stond in het scherm van mijn telefoon. Heel even dacht ik dat de beste man weleens een verkeerd nummer gekozen kon hebben. Niets bleek minder waar.
Als midden twintiger kwam ik natuurlijk ook in die papegaaienwinkel in het Centrum van Rotterdam. Schaars geklede dames die je bodyshots gaven met slagroom. Het moet haast wel dat ik in die periode mijn ziekelijke drang naar slagroom heb opgelopen!
De Sambamuziek, de tropische klanken en DJ Jo. Wat een man was dat ook. Op geheel eigen manier maakte hij er iedere avond een ongekend feest van. De DJ Jo methode werd het later genoemd. En heel eerlijk, dat kon eigenlijk niemand, alleen Jo

Ik nam de telefoon op en een vriendelijke stem aan de andere kant van het apparaat vroeg mij hoe het ging!
Wat ik zoal aan het doen was en waar ik op dit moment mijn centje mee verdiende.
Het gesprek ging een beetje naar links en een beetje naar rechts. Totdat Jo mij vroeg of ik een ochtend of een avondmens was en ben.
“Maakt mij niets uit”, vertelde ik gemeend.
Voor ik het wist nodige Jo mij uit voor een gesprek in de Villa. De Villa waar uiteindelijk ook de studio zou herrijzen.
Drie dagen de ochtend samen met Jo. Maandag, woensdag en vrijdag. Past het niet of is het niet leuk dan stoppen we, zo was de boodschap.
Nog voor ik een voorstel op papier had kwam vraag twee van Jo. Of ik toch ook niet de dinsdag en de donderdag in de ochtend wilde aansluiten. Hoewel ik nog geen woord door een microfoon had getetterd, was ik blijkbaar nodig om in de ochtendshow vijf dagen lang een sidekick te zijn.

Daar was dan die dag waarop het moest en ging gebeuren. We hadden niet heel veel behalve de vaste items als weer, verkeer, flitsers etc.
Daar ging de microfoon open en mijn hart sloeg op hol. Dit is wat ik als zevenjarig mannetje wilde. Sidekick zijn.

Inmiddels ruim een jaar verder is er dus een leven in de Ochtend. Jo en Jeroen in de Ochtend genaamd. Een leven van vroeg naar bed en vroeg weer op. Een leven van files en flitsers, een leven van foute platen en advertentie donderdag. Een leven van moppen vrijdag en werk woensdag. Een leven van lachen maar ook weleens balen. Een leven van wallen en vermoeidheid. Een leven van met het donker thuis weg en met het donker weer thuis. Maar bovenal een leven in de Ochtend dat ik zo graag een keer wilde doen. Nu ik het doe wil ik er waarschijnlijk niet meer mee stoppen. Een leven in de Ochtend is namelijk een feest met Jo de Graaf. De man die ooit vrouwenheupen aan het draaien kreeg op een manier die ik toen der tijd nog nooit had gezien.

Uiteindelijk werd het daar in die papegaaienwinkel later en later. Dan kwam je buiten en scheen er al een flauw zonnetje. Dat was ook een leven in de ochtend. Leuk hoor, van genoten ook, maar dit is het echte leven in de Ochtend!

Jeroen Smits