Hoe zijn we van de mixtape naar de Spotify-playlist gegaan? En wat hebben we onderweg gewonnen – of misschien verloren?

Weet je het nog? Binnenstappen in je favoriete platenzaak, urenlang neuzen tussen de LP’s of CD’s, de geur van karton en plastic, en dat ene moment waarop je die hoes tegenkwam… die móest je meenemen! Muziek luisteren was een beleving, een ritueel bijna. Tegenwoordig swipe je door eindeloze afspeellijsten en ontdek je nieuwe artiesten terwijl je de was doet. Handig, snel… maar soms ook een beetje onpersoonlijk en overweldigend.

Toen was muziek een zoektocht
In de jaren ’70, ’80 en ’90 was muziek zoeken een opgave – een avontuur. Je hoorde een nummer op de radio, noteerde de titel op een kladblaadje en hoopte dat je het ergens kon vinden. Soms was een plaat wekenlang uitverkocht, en juist dát maakte het extra bijzonder. Muziek verzamelen ging om toewijding. Je kocht niet zomaar iets – je bouwde aan een collectie die iets over jou zei.

Nu: Alles, altijd, overal
Vandaag de dag is muziek altijd binnen handbereik. Je vraagt je telefoon om een nummer, en binnen seconden speelt het. Nieuwe artiesten ontdek je via algoritmes, je favoriete nummers staan in een gepersonaliseerde lijst klaar als je wakker wordt. Geen gedoe, geen wachttijd, geen zoektocht. En eerlijk is eerlijk: dat heeft ook iets moois. Je kunt muziek overal luisteren, delen en ontdekken. Je hoeft niet meer te kiezen wat je thuis laat of meeneemt – je hebt je complete muziekgeschiedenis in je broekzak.